By Daredevil
Nagdaan pa ang mga araw na naging normal ang takbo ng lahat sa amin. Ngunit sa kabila noon ay hindi ko pa rin maalis sa aking isipan ang naging pag-uusap namin ni Marianne. Nangangamba ako para sa kaligtasan ng aking mga mahal sa buhay base sa kanyang pagbabanta.
Nagtuloy-tuloy ito hanggang sa sumapit ang aking semsetral break. Kahit papaano ay nakakahinga na ako ng maluwag sa pag-iisip na baka tumigil na si Marianne sa kanyang mga gagawin.
Pero nagkamali ako. Isang araw, mag-isa lang ako sa aming bahay na nagpapahinga sa sofa dahil wala ang mag-ama, naalimpungatan ako sa isang doorbell. Agad kong sinilip sa bintana kung sino iyon pero wala naman akong nakitang tao. Bumalik ako sa aking pagkakahiga. Maya-maya lang ay may nagdoorbell ulit. Muli akong tumayo para sumilip at nadismaya ako dahil wala na namang tao. Kaya nagpasiya na akong lumabas.
Sa halip na tao ang aking makita, isang malaking kahon ang aking napansin. May nakadikit na maliit na sulat sa ibabaw nito. Kinuha ko ang nasabing kahon para usisain. Tinaggal ko ang balot nito at binuksan.
Nanlaki bigla ang aking mga mata sa pagkagulat at halos maihagis sa nakita kong laman nito na dalawang magkaibang sukat na bomba. Agad ko namang binasa ang mensahe na nasa sulat.
"Layuan mo ang pamilya ko, kung ayaw mong sabay kong pasabugin ang bahay ng nanay mo at ang kompanya."
Doon ko napagtanto kung bakit magkaiba ang laki ng mga bomba, ang isa ay para sa bahay kung saan nakatira ang aking pamilya at ang mas malaki roon ay sa mismong kompanya ni Kuya Carlo. Hindi ko akalain na ganito palang kasama si Marianne na gagawin ang lahat makuha lang ang gusto niya kahit pa na may mapahamak siyang tao.
Sinimulan ko nang samsamin ang mga ito at tinapon, mahirap na baka makita iyon ni Kuya Carlo. Pumasok na ako sa loob na gulong-gulo at tuliro ang utak. Nag-iisip ng mga dapat kong gawin sa kinakaharap kong problemang ito.
"Kung magpapatuloy pa ako ay marami ang mapapahamak at ayokong mangyari iyon. Siguro panahon na para tumigil na ako para na rin sa ikabubuti ng lahat. Ipagpapasalamat ko na lang na binigyan ako ng pagkakataong maging masaya kahit sa sandaling panahon lamang." ang sabi ko sa aking sarili.
At isang desisyon ang nabuo sa aking isipan. Ang lumayo. Kahit papaano ay hindi na ito ganoon kabigat sa akin dahil nagawa ko na rin ito noong una ngunit di ko maitatago na masakit ito sa akin. Hahanap lang ako ng tyempo para maisakatuparan ang iyon.
Kung tutuusin ay maaari ko namang sabihin kay Kuya Carlo ang problemang ito pero naisip ko na hindi siya makakatulong bagkus baka lumala pa ang sitwasyon.
Sa araw ring iyon ay pinuntahan ko si nanay.
"Anak bigla ka naman napadalaw, akala ko sa Linggo pa kayo..."
Hindi ko na siya pinatapos pa dahil agad ko siyang niyakap at humagulgol dahil sa bigat ng aking kalooban.
"Rico, anak anong problema, nag-away ba kayo ni Carlo" si nanay na nag-aalala sa akin at hinahaplos ang aking likuran.
Umupo kami sa sala at sinimulang isalaysay sa kanya ang lahat.
"Napakasama talaga ng babaeng yan. Kaya noon pa man ay hindi na boto sa kanya ang Tita Mely mo. Ni hindi nga daw sila magkasundo ng babaeng yan" ang inis na reaksyon ni Mama.
"Wala na tayong magagawa nay. Ewan ko ba parang gusto ko nang isuko si Kuya Carlo sa kanya."
"Alam na ba ito ni Carlo? Ano na ang binabalak mo ngayon anak?"
"Hindi ko pa sinasabi sa kanya at wala na rin akong balak pang gawin iyon. Kaya nga ako pumunta dito nay para sabihin na gusto ko nang lumayo ulit tayo."
"Ha, paano na lang si Carlo, hindi mo man lang ba iniisip ang mararamdaman niya?"
"Mas inaalala ko nay ang kaligtasan niyo nay pati na ng mga tao sa kompanya. Ayoko rin namang maglaho ng parang bula ang lahat ng pinaghirapan ni Kuya Carlo."
"Sana may iba pang paraan pero kung iyang ang gusto mo sige susuportahan kita diyan. Sasabihan ko na rin ang kuya Arthur mo tungkol sa bagay na yan"
_____
"Daddy Rico!" ang masayang salubong sa akin ni Angel nang umuwi sila kinagabihan.
"Wow, ang dami mo namang toys ah"
"Binili ito ni Daddy sa akin kasi matataas daw ang grades ko. Ikaw Daddy Rico, ano ang gift mo sa akin."
Bahagya naman akong natawa sa tanong na iyon ng bata. "Ako, hmm... basta surprise"
"Daddy Rico naman eh. Sige na sabihin mo na po please" amg tila nagmamaktol na pakiusap ng bata.
"Halika nga sa daddy" ang sagot ko sa bata. Nang lumapit siya ay kinarga ko at hinalikan sa pisngi. Alam mo Angel kapag sinabi ko sa iyo yun ay hindi na siya surprise. Basta promise ko sa iyo na bibilhan kita at magugustuhan mo rin iyon"
"Sige na nga." ang nasabi na lang ng bata.
Maya-maya lang ay pumasok na si Kuya Carlo galing sa garahe. May dala siyang dalawang box ng pizza. "Tara kain na tayo" ang masayang pahayag ni Kuya Carlo.
Habang kumakain ay pinagmamasdan ko ang mag-ama. Kahit puno ng problema ang aking isip ay napapangiti ako sa kanila. Ang saya nilang tignan habang nag-uusap at nagkukulitan. At wala silang kaalam-alam sa aking binabalak na paglayo.
"Sana lang ay hindi sila magalit o magtampo sa aking gagawin. Para rin naman sa inyo ito" ang nasabi ko na lang sa aking sarili.
______
Lingid sa kaalaman ng mag-ama na nag-uumpisa na ako sa paghahanda. Sa katunayan ay hindi ito naging madali. Halos umabot nga ito ng isang linggo.
At sa pagsapit ng takdang araw na kung saan ay plantsado na lahat, madaling araw iyon habang mahimbing na natutulog si Kuya Carlo ay dahan-dahan akong bumangon. Ngunit bago ako tuluyang lumisan ng kwartong iyon ay pinagmasdan ko siyang muli. Ito na ang pinakahuling pagkakataon na masisilayan ko ang aking minamahal.Inukit ko sa aking isipan ang kanyang kabuuan. Hindi ko na naman napigilang maiyak. Pagkatapos ay dinampi ko ang aking mga labi sa kanya. Nag-uwan rin ako ng isang sulat na nilagay ko sa ibabaw ng drawer katabi ng kamang tinutulugan namin.
"Maraming salamat sa pagmamahal na ibinigay mo sa akin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang pagdating mo sa aking buhay. Sana patawarin mo ako sa gagawin kong ito, para sa akin mas mahalaga ang kapakanan ng gagawin kahit kapalit pa nito ang sarili kong kaligayahan. Paalam aking pantasya- Rico.
Hindi na ako nakapagempake ng aking mga damit dahil kung gagawin ko iyon ay mahahalata niya ako. Kaya ang nadala ko na lang ay ang aking cellphone na naglalaman ng mga larawan ng aking alaala sa kanya kasama ni Angel.Sa paglabas ko ng bahay ay naghihintay na ang isang taxi. Sakay na roon ang aking kapatid at si nanay.
Napagdesisyunan ng aming pamilya na tumuloy muna sa isang hotel sa Maynila habang hinihintay ang aming ticket papuntang Amerika. Napakasakit man ngunit ito na rin ang tamang desisyon para na ring tuluyan nang maputol ang aming ugnayan ng aking minamahal.
______
Kinabukasan tumawag ulit sa akin si Marianne habang nagmumuni-muni ako sa terrace ng aming tinutuluyang kwarto.
"Mabuti naman Rico at sinunod mo ang gusto ko. Salamat ah"
"Napakasama mo talaga Marianne." ang nanggagalaiti kong tugon.
"Ako masama, tignan mo nga yang sarili mo. Sino ba sa atin ang mang-aagaw?"
Naiiyak na ako sa sobrang panggigigil sa taong ito.
"Oh umiiyak ka? Kawawa naman ang baby boy este baby gay pala. Salot!"
Kahit napakasakit sa aking damdamin ang pahayag niyang iyon ay nakuha ko pa ring makasagot.
"Tandaan mo ito Marianne, kahit nasa iyo na si Kuya Carlo, hinding-hindi mo mapapasaiyo ang kanyang damdamin dahil hindi ka niya mahal."
"Ows, minamaliit mo ba ang kakahayan ko eh isang beses ko na nga siyang natikman. Alam ko na bibigay din siya sa aking alindog."
"Sana lang. Sa pagkakaalam ko... may asawa ka na di ba kaya hindi natuloy ang kasal niyo. Alam ba niya ang mga ginagawa mong kalokohan?"
"Bakit magsusumbong ka? Sige gawin mo. Hanapin mo siya kung makikita mo pa"
"Anong ibig mong sabihin?"
"Di ba sinabi ko na sa iyo nung una pa na aalisin ko ang lahat ng humahadlang."
Napaisip ako saglit sa kanyang sinagot. At isang bagay ang agad na nabuo sa aking utak. "Pinatay mo ang asawa mo?"
"Very Good! Matalino ka rin pala." ang kanyang sagot. Naririnig ko ang kanyang paghalakhak.
Agad ko nang pinutol ang kanyang tawag dahil sumisikip na ang aking dibdib sa mga nalaman ko. Grabe na talaga ang kanyang kasamaan. Hindi siya nagbibiro sa kanyang mga pagbabanta, talagang ginagawa niya ito. Ngunit hindi na dapat ako matakot, sinunod ko na ang gusto niya kaya hindi na mapapahamak pa ang lahat.
-----------------------------------------------
Part 30 (Last Part)
-----------------------------------------------
+Kinagabihan, habang mahimbing na natutulog sina nanay at kuya, ay umiiyak pa rin ako. Walang patid ang pagtulo ng aking mga luha dahil sa sobrang kalungkutan na aking nararamdaman. Hindi ako dinadalaw ng antok.
"Ano na kaya ang ginagawa niya ngayon? Baka sa mga oras na ito ay hinahanap na niya ako. Marahil malungkot siya ngayon, pwede ring galit siya sa akin dahil bigla na lang ako umalis." ang tanong ko sa aking sarili patungkol kay Kuya Carlo. "Hindi pa nagtatagal, namimiss ko na siya." Napapabuntung hininga na lang ako habang nag-iisip.
At dahil sa hindi ako makatulog ay minabuti ko na lang na sariwain ang aming mga alaala ni Kuya Carlo. Tinignan ko ang mga kuha naming larawan kasama si Angel sa pamamagitan ng kanyang niregalo sa akin na iphone. Naroon ang mga bonding moments namin tulad ng pamamasyal sa malls, parke at mayroon din sa bahay. Siyempre meron din kaming pribadong mga kuha ni Kuya Carlo tulad ng isang kuha niya na nakahubot hubad na may pagflex ng kanyang mga muscles at ang aming paghahalikan. Kahit papaano ay nagagawa pa rin akong pangitiin ng mga alaala naming ito.
______
Alas-sais ng umaga nang akoy magising. Medyo masakit ang ulo ko marahil sa kakulangan ko sa tulog ngunit tiniis ko ito. Maghahanda pa kasi kaming pamilya para sa flight namin mamayang hapon.
Habang nag-aagahan ay nag-usap muli kami ng aking kapatid. Si Kuya Arthur ang unang nagsalita. "Ilang oras na lang ang natitira Rico, talaga bang hindi desidido ka na sa desisyon mong umalis ng bansa?"
Napatingin naman ako sa aking kapatid. "Kuya alam kong tutol ka sa aking pasya. Naiintindihan ko naman ang nararamdaman mo eh. Saka gusto ko ring humingi ng paumanhin sa abala ko sa iyo. Napilitan ka pang magresign sa pagtuturo mo para lang sa akin"
"Hindi naman, at huwag kang mag-alala sa akin. Siyempre kapatid kita kaya susuportahan kita." ang nakangiti niyang sagot sa akin. "At saka madali namang makahanap ng trabaho"
Medyo gumaan naman ang dibdib ko sa mga pahayag ni Kuya. Kaya ngumiti na rin ako.Matapos mag-agahan ay nag-umpisa na kamisa pag-eempake ng mga gamit. Habang abala sina nanay at kuya sa pag-aayos ng kanila ay napagpasiyahan kong dumako sa terrace ng aming tinutuluyan. Ngayon ko lang narealize ang kagandahan ng view ng Maynila kapag naroon ka sa isang mataas na gusali. Dahil sa hindi ako makapag-gym ay nagpasiya na lang akong mag ehersisyo sa pamamagitan ng pagpush-ups at pag-iinat ng mga braso.
Tanghali na nang lisanin namin ang tinutuluyan naming hotel para pumunta na sa airport. Habang nasa biyahe ay hindi ko pa rin maiwsan ang maiyak. Inaalo na lang ako ni nanay.
At nang marating namin ang airport saktong isang oras bago ang schedule ng aming flight, matapos macheck ang aming mga passport ay naghintay na lang kami sa waiting area.
"Anak, may pupuntahan lang kami saglit ng kapatid mo" ang biglang paalam sa akin ni nanay.
Medyo nagtaka naman ako sa sinabing iyon ni nanay. "Saan pa kayo pupunta? malapit na ang oras ng flight natin ah"
"Ah...eh... pupunta kasi ng CR ang kuya mo kaya sasabay na rin ako"
"Ganun ba, teka sasabay na rin ako" ang sagot ko. Ngunit nang akmang tatayo na ako ay pinigilan ako ni kuya. "Dito ka na lang. Wala kayang magbabantay ng mga gamit natin" ang sabi niya sa akin.
Hindi na ako umimik pa. Tama rin naman sila kaya hinayaan ko na silang umalis.
Saktong kalahating-oras na lang bago ang flight ay hindi pa rin bumabalik sina nanay at kuya. Medyo nakaramdam na ako ng pagkainis. Baka maiwan kami ng eroplano. Kaya nagpasiya akong tawagan na silang dalawa. Habang pinipindot ko na ang numero ng cellphone ni Kuya ay bigla kong naramdaman na may tumabi sa akin.
"Salamat naman at dumating na...." biglang naputol ang aking pagsasalita sa pagkabigla. "Bakit ka nandito?" ang aking naitanong sa taong katabi ko ngayon.
"Ikaw ang dapat kong tanungin. Bakit mo ginagawa ito?" ang sagot niya. Seryoso ang kanyang mukha.
Hindi agad ako nakapagsalita.
"Halika sumama ka sa akin" ang sunod niyang sinabi sabay hatak sa aking braso. Naging sunud-sunuran na lang ako sa kanya di alintana ang mga gamit naming naiwan.
Naalimpungatan na lang ako nang makita ang tinutumbok niyang direksyon. Palabas kami ng airport at deretso sa kanyang sasakyan.
"Pumasok ka" ang sabi niya na bakas ang authority sa tono nito.
Nang makapasok ay umupo na rin siya sa drivers sit.
"Ano na Rico, sumagot ka, bakit mo ginagawa sa akin ito?" ang pagtatanong niya ulit.
"Para sa ikabubuti ng lahat." sa wakas ay nakapagsaita na rin ako.
Tumingin siya sa akin. "Ang dali mo namang sumuko. Napakahina mo naman. Hindi mo man lang ipaglaban ang pagmamahalan natin."
"So wala kang pakialam sa mga taong nakapaligid sa atin, kung may mangyari sa kanilang masama"
"Wala akong sinasabing ganyan Rico. Ang hirap kasi sa iyo sinasarili mo ang problema. Naiintindihan kita Rico, ang iyong pagmamalasakit sa kanila. Pero paano na lang ang sarili mong kaligayahan? Paano na lang ako Rico?" ang kanyang pagsusumamo sa akin.
"Naisip ko lang naman ang kapakanan nila eh pati ng aking pamilya. Saka tama si Marianne, sinira ko ang buhay niya. Ayoko na rin na alipustahin niya ang pagkatao ko. Kaya napagpasiyahan kong lumayo."
Kita ko ang kanyang pag-iling sa aking sinabi. "Hindi pa ba sapat ang pinapakita kong loyalty sa iyo, ang tapat kong pagmamahal. Hindi ba dapat ang nagmamahalan ay nagtutulungan sa hirap at ginahawa, magdadamayan, sabay na haharapin ang mga pagsubok at problema. Sana sinabi mo sa akin ang tungkol kay Marianne."
"Natatakot kasi ako" ang aking sagot habang naiiyak na.
"Kaya nagpasiya kang iwan mo kami ni Angel. Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko. Sobrang nag-alala ako sa iyo alam mo ba yon. Mabuti na lang at tinawagan ako ni nanay. Sinabi niya sa akin ang lahat. "
"Kung ganoon plano pala nila yung pag-iwan sa akin kanina para makapag-usap tayo." ang sagot kong may pagbubuntung hininga.
Hinawakan niya ang aking mga kamay at nagtitigan. "Gusto lang nila na maging masaya ka, at ito ay ang makasama ako. Kaya please lang huwag ka nang umalis." ang kanyang pakiusap sa akin. Kita ko sa mga mapupungay niyang mata ang sinseridad.
At sa pagkakataong iyon ay hindi ko na napigilang mapayakap sa kanya at humagulgol. Gumanti siya sa akin.
"Tama na yan. Sige na uuwi na tayo" ang pag-aalo niya sa akin habang hinahaplos ang ulo.
Bigla naman akong kumalas sa kanya dahil naalala ko si Marianne. Akmang magsasalita sana ako nang takpan niya ng kanyang mga daliri ang aking labi.
"Ooops. Tama na yan. Alam kong nangangamba ka pa rin kay Marianne." ang sabi niya sabay ngiti.
"Nakakulong na si Marianne. Ang mga magulang na niya ang mismo na nagpahuli sa kanya nang malaman nilang pinapatay niya ang kanyang asawa. Ayon sa mga pulis ay nilason daw niya ito sa mismong bahay nila.
At sa rebelasyong iyon, tuluyang lumuwag ang aking dibdib. Nabura na ang lahat ng pangamba sa aking isipan kaya nagawa ko nang ngitian siya.
"Iyan, ang namiss ko." ang sabi niya. Unti-unti niyang inilapit ang kanyang mukha sa akin. At sa pagkakataong iyon ay naghinang muli ang aming mga labi. Para kaming hayok sa aming paghahalikan. Siya ang unang kumalas.
"Uwi na tayo. Naghihintay na sila sa bahay" ang sabi niya sa akin. Medyo nadismaya naman ako.
"Nakasimangot ka na naman. Huwag kang mag-alala, mamayang gabi itutuloy natin" ang nakangisi niyang pahayag at kinurot ako sa pisngi. "Hmmpptt.. ang cute mo talaga baby boy!"
Napangiti na lang ako sa ginawa niya. At pinaandar na niya ang sasakyan.
"Welcome back!" ang masigla at sabay-sabay na bati sa akin nina nanay, kuya, Tita Mely at Angel pagkapasok namin ni Kuya Carlo sa bahay.
"Salamat" ang masaya kong sambit.
"So ano pa ang hinihintay natin, tara at kumain na tayo" si Tita Mely. Naghanda pala siya ng salo-salo para sa aking pagbabalik.
"Bago tayo magsimula, may nais sana akong sabihin sa inyong lahat. Una, gusto kong magpasalamat kay nanay sa pagsabi sa akin ng lahat. Wala akong kaalam-alam na may mabigat na problema ang aking baby boy tungkol kay Marianne. Kundi dahil sa kanya, baka tuluyan nang nawala ang aking pinakamamahal. Pangalawa ang tungkol kay Marianne. Tapos na ang aming problema sa kanya. Kasalukuyan na siyang nakakulong. Kaya sa mga oras na ito ay magdiwang at magsaya tayo!" ang pahayag ni Kuya Carlo nang makaupo kaming lahat sa hapag. Pagkatapos ng kanyang pananalita ay kumain na kami.
Matapos ang hapunan ay nagkaroon pa kami ng kaunting kasiyahan. Nag videoke pa kaming lahat. Madaling araw na nang umalis sina kuy, nanay at Tita Mely. Hinatid muna namin si Angel sa kanyang silid. Nang makatulog na siya ay saka kami tumuloy na sa aming kwarto.
"Game ka na ba baby boy?" ang agad tanong niya sa akin.
"Excited ha" ang naisagot ko lang sa kanya sabay higa sa kama. Agad naman siyang pumaibabaw sa akin.
"Hindi ba sabi ko kanina ngayon natin itutuloy, sige na nasasabik na ako oh" ang sabi niya sa akin na magkatapat ang aming mga mukha.
Dahil sa aming posisyon, nararamdaman ko na ang kanyang alagang nagsisimula nang manigas patunay lang na talagang sabik na siya sa akin. Kaya wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya. At muli nilasap namin ang sarap ng aming pagmamahalan.
Masasabi ko sa aking sarili na nakamtan ko na ang tunay na kaligayahan dahil nalampasan ko na ang mga matitinding pagsubok sa aking buhay. Sa huli, naging kami pa rin ng aking pinakamamahal at pantasya ng aking buhay na si Kuya Carlo.
End
If you wish to share your own pinoy gay stories, you may send your stories at gaypinoystories@gmail.com.
We also value your privacy, if no author's or pen name provided, we will simply use "Anonymous" as the sender.
Thank you very much and we are looking forward to all your Pinoy M2M stories and other kwentong malilibog stories to share in our pinoy gay blog.
Post a Comment