By Daredevil
"Pasensiya na po sir" ang nakayukong paghingi ko ng tawad sa kanya. Kita ko ang pag iling-iling niya sa sinabi ko. Ang galit sa mukha niya ay parang napalitan ng kung anong lungkot.Tinakpan niya ng dalawang kamay ang mukha at nagsalita.
"Ayoko nang mauulit pa ito ha, at sa susunod ipapaalam mo sa akin ang mga lakad mo" ang mahinahon na niyang sabi sa akin. Kahit papaano ay nakahinga na ako ng maluwag.
"Nginitian ko siya at nagpasalamat. "Salamat po sir, promise ko po na hindi ko na uulitin.
"Sige maaari ka nang lumabas" sabi niya habang tinatakpan ang mukha ng dalawang kamay.
Pagkabalik sa mesa, itinuloy ko na ang pagrereview sa mga files ng kompanya sa computer maging sa mga documents na nasa ibabaw ng aking mesa. Ilang minuto ang lumipas nang biglang lumapit sa akin si Suzie.
"Sir Rico, ano na po ang nangyari?" ang tanong niya.
"Ok na Suzie, sinigawan lang naman niya ako pero ayos na ang lahat basta hindi ko na uulitin ang ginawa ko sa susunod." sagot ko sa kanya.
Parang nabigla siya sa sinabi ko kaya tinanong ko siya. "Bakit ganyan ang reaksyon mo?"
"Nagtataka lang po ako kay Sir Carlo, kasi kapag may ganyang empleyado siyang nagkamali, agad niyang sinesesante pero ikaw pinagbigyan ka pa. Ang swerte mo naman Sir Rico" sagot ni Suzie.
"Siyempre first day ko pa lang" ang nasabi ko na lang kahit medyo naintriga ako sa sinabi niya.
"Sir may chika ako sa inyo kanina nga pala nung wala ka, dumating si Sir Carlo, may dala siyang lunch galing pizza hut tapos hinanap ka niya sa amin. May nagsabing isang employee dito na nakita ka daw niya sa KFC kaya agad siyang sumunod doon. Pero nakapagtatakang bumalik siya dito na galit na galit tapos pinatapos langs sa diyanitor yung binili niyang pizza. Grabe nakakatakot ang mukha niya kanina" ang mahabang pahayag ni Suzie.
Medyo ikinatuwa ko naman ang mga narinig ko sa kanya. Kahit papano pala ay inaalala pala ako ni Kuya Carlo, sayang naman at hindi ko siya nakasabay sa lunch.
"Sige salamat Suzie bumalik ka na sa trabaho mo baka abutan ka ni Sir Carlo e kung ano pa isipin nun sayo" ang paalala ko sa kanya.
Halos 10 minuto lang buhat ng umalis si Zuzie nang lumabas si Kuya Carlo at lumapit sa akin. "Ahm Rico, pasensiya ka na kung nasigawan ulit kita kanina"
Hindi ko inaasahan ang ginawa niya. Biruin ba naman siya pa ang nagsorry sa akin."Sir hindi niyo po kailangang gawin yan, ako naman po talaga ang may kasalanan, dapat ako pa ang dapat nagpapakumbabang mag sorry sa inyo" ang nahihiya kong pahayag.
Nahalata ko sa mukha na medyo namula ito. Pero hindi niya ito pinahalata sa akin at nagpakaformal. "Ok, lalabas muna ako saglit" sabi niya.
Kahit nagtataka ako sa ginawa niya ay hindi ko na lang ito binigyang-pansin at itinuloy ko na lang ang ginagawa.
Sumapit na ang oras ng uwian, nang hindi pa nakakabalik si Kuya Carlo kaya hindi ako makapagpaalam sa kanya. Nagpasiya akong hindi na siya hintayin at umuwi na. Maiintindihan naman niya siguro ang aking pagmamadali dahil sa kondisyon ni nanay.
Nang matapos sa pag-aayos ng mga gamit, bumaba na ako sa lobby. Papalabas na ako nang lapitan ako ni Jerome, halatang inaabangan niya ako.
"Mag-isa ka lang ba uuwi Rico?" ang nakangiting si Jerome. Tumango lang ako sa kanya bilang sagot.
"Ganun ba, tutal mag-isa rin ako e pwede naman sigurong sabayan kita." ang walang kahiya-hiyang pahayag niya. Pumayag na rin ako sa gusto niya. Kita ko ang mga tilian ng mga empleyado doon pero hinayaan ko lang sila at nginitian.
Habang naglalakad papuntang sakayan ng jeep, "Kita mo na kung paano ka pagpantasiyahan ng mga kasamahan natin doon" si Jerome.
"Sanay na rin ako diyan pati rin sa amin ganoon ang mga tao" sagot ko sa kanya.
"Hindi na piggy boy ang itatawag ko sa iyo kundi hunky boy" ang natatawang sabi niya.
"Ano ka ba meron bang ganun word?" natatawa na rin kong tanong.
"Ah eh Rico, bago sana tayo umuwi e magmeryenda muna tayo" si Jerome.
"Pasensya ka na, kailangan ko na talagang makauwi e, alam mo naman siguro ang konsisyon ng nanay ko." ang pagtanggi ko sa offer niya.
"Ok, ganito na lang mag take-out na lang tayo ng pagkain sa KFC at ihahatid kita sa bahay niyo para doon na lang tayo kumain"
"Sa KFC na naman, baka maubos na ang pera mo niyan, nakakahiya naman sa iyo"
Umiiling siya na sumagot."Basta ako ang bahala, hindi naman ako nanghihinayang na maubos ang pera ko basta kasama kita"
Halos mamula na rin ang mukha ko at hindi makatingin sa sinabi niya pero hindi ko ito pinahalata. "Ang drama mo naman, sige na nga bumili na tayo, bilisan lang natin" ang pagpayag ko sa alok niya.
Agad kaming bumalik sa KFC. Ganun pa rin ang inorder niya, katulad ng mga kinain namin kanina pero dinagdagan pa niya ito para kay nanay. Pagkatapos ay dumeretso na papuntang sakayan. Nang makarating, umupo muna kami sa isang waiting shed habang naghihintay ng masasakyan jeep. Para hindi mainip nag-kwentuhan muna kaming dalawa.
Nasa kasagsagan kami ng masayang pag-uusap ng mapansin ko ulit ang magandang kotse na nakapark sa isang tabi sa kabilang bahagi ng kalsada. Pero hindi ko na ito binigyang pansin, marami naman kasing taong magkakaparehas ang sasakyan. Makalipas ang halos dalawang minuto, nakasakay na rin kaming dalawa.
Halos magdidilim na nang makauwi ako ng bahay. Dahil kasama ko si Jerome, niyaya ko siyang pumasok sa loob.
"Nay nandito na po ako" sabi ko sabay mano sa kanya habang nakaupo ito sa sofa.
"Mabuti naman iho at nakauwi ka na, teka sino ba itong kasama mo?" si nanay nang mapansin ang kasama ko.
Sasagutin ko sana nang biglang nagsalita si Jerome. Siya na ang nagpakilala sa kanyang sarili. "Ako posi Jerome kasama po sa trabaho ng anak ninyo" sabi niya at nagmano din.
"Ah, aba kagwapo ring bata ito at mukhang mabait. Natutuwa ako sa iyo anak dahil unang araw mo pa lang ay nagkaroon ka na agad ng kaibigan" natutuwang sabi ni nanay. Ngumiti lang kami.
"Tara kumain na muna tayo, habang mainit-init pa ang mga pagkain" yaya ko sa kanila.
Habang kumakain, kinuwento ko kay nanay na magkababata at magkaklase sila noon ni Jason.
"Iho, sa pagkakaalam ko e engineering ang kinuhang kurso ni Jason tapos ikaw ay head ng accounting sa trabaho. Paano nangyari iyon?" ang nagtatakang tanong ni nanay. Kahit ako rin hindi ko agad naisip iyon.
"Nung first year lang kami naging magkaklase. Nagshift lang po ako ng accountancy dahil medyo nahihirapan ako sa engineering" ang paliwanag ni Jerome.
"Ah ganun pala" si nanay habang tumatango-tango ang ulo.
"Ikaw naman anak, kamusta na ang unang araw mo sa trabaho"tanong sa akin ni nanay.
"Ok naman po nanay, medyo nangangapa pa rin ako" ang sagot ko.
"Sa umpisa lang yan, masasanay ka rin. E kayo naman ni Carlo kamusta na kayo" ang sunod niyang tanong.
"Ok rin po" \sagot ko.
"Pwede bang ipaabot mo sa kanya ang pasasalamat ko sa naitulong niya sa akin pagpasok mo bukas. Matagal-tagal ko na rin siyang hindi nakikita ng personal e, sana maisipan naman niyang duaman dito kapag dinalaw niya ang Tita Mely mo kahit saglit lang" pakiusap ni nanay.
"Sige po" ang nasabi ko na lang. Napapangiti na lang ako sa mga oras na iyon.
Pagkatapos kumain, masaya pa kaming nagkuwentuhan ng kung anu-ano na umabot ng halos isang oras. Pasado 8pm na nang magpaalam siya para umuwi. Hinatid ko siya sa labas.
"Sige Rico, see you tomorrow na lang" si Jerome.
"Ingat ka ha at salamat sa lahat" ang nakangiti kong sagot sa kanya.
Nang pagbuksan ko siya ng gate para makalabas ay napansin ko ulit ang magandang kotse na nakapark ulit sa tapat ng bahay ni Tita Mely. Marahil ay napansin na ni Jerome ang pagtataka ko kaya nagsalita siya.
"Di ba ganyan din ang nakita mo kanina sa sakayan, ang gandang kotse ano, bagong model ang sasakyan na iyan."
"Huwag na nga nating intindihin yan, mabuti pa at umuwi ka na masyado nang gabi baka hindi ka na makapasok bukas" ang pag-iiba ko ng usapan.
"Sige alis na ako bye" ang nakangiting si Jerome."
Hinintay ko lang na makalayo ng husto si Jerome bago ako bumalik sa loob. Nang hindi ko na siya nakikita ay pumasok na ako. Akmang isasara ko na ang gate nang makita kong nagbukas ang pinto ng kotse. Nabigla ako sa taong lumabas dito lalo na sa kakaibang aura ng kanyang mukha. Naglakad siya papalapit sa akin.
----------------------------------------
Part 12 - Pinoy M2M Stories
----------------------------------------
Binati ko siya ng maayos. "Hello po Sir, bakit po kayo nandito?"
"Ikaw bakit ka umalis nang hindi nagpapaalam, di ba pinagsabihan kita kanina?" medyo naiinis niyang tanong sa akin.
"Wala po kayo kanina at saka hindi na rin ako pwedeng maghintay ng matagal. Kailangan ko po kasing makauwi nang maaga dahil sa kondisyon ni nanay.
Magsasalita sana ulit siya nang marinig ko ang boses ni nanay. Nasa likod ko na pala siya nang hindi ko napapansin. "Carlo, ikaw ba yan, aba! ang laki na rin ng pinagbago mo, binatang-binata ka na. Matagal na kitang hinihintay na pumunta dito para makapagpasalamat sa tulong mo sa akin, halika pasok ka muna sa loob." ang derederetsong sabi ni nanay.
Halos natameme kaming dalawa ni Kuya Carlo at walang nagawa kundi ang sumunod.
Nang makaupo sa sofa, "Carlo, maraming-maraming salamat talaga sa mga tulong mo sa akin pati na rin sa pagtanggap as anak ko sa kompanya, malaking tulong iyon para mabayaran ang mga pagkakautang namin. Kasama na rin ang mga gastusin dito sa bahay. Naiintindihan mo naman siguro na hindi na ako pwedeng maghanap-buhay pa. Tapos yung panganay ko ay hindi pa agad makakapagpadala ng pera dahil mag-uumpisa pa lang siya sa pagtuturo sa Maynila. Huwag kang mag-alala, ung pera na pinangbayad sa ospital pati yung mga biniling gamot nung nandun pa ako ay babayaran namin nang paunti-unti sa magiging sweldo ni Rico." si nanay.
"Walang anuman po Tita. Hindi na po kayo iba sa akin, parang kapamilya na rin ang turing ko sa inyo." ang narinig kong sagot ni Kuya Carlo at hinawakan ang mga kamay ni nanay.
"Ang bait mo talagang bata ka, maganda ang pagpapalaki sa iyo ng mama mo. Oo nga pala tutal nandito ka na rin e ikuwento mo naman sa akin ang mga nangyari sa iyo nung nangibang bansa ka, alam mo naman ang mama mo hindi gaano nagkukuwento sa akin"
"Emergency po yung pag-alis namin ng bansa, namatay na kasi ang totoo kong tatay. Kaya lahat-lahat ng mga pag-aari at negosyo niya ay ipinamana sa akin. Medyo bagsak pa ang kompanya nang ako ang namahala. Pero pinagsikapan ko talaga upang ibangon ulit ito."
"Carlo, anong masasabi mo ngayong nakita mo na ulit itong si Rico" ang sunod na tanong ni nanay sa kanya Napatingin na lang ako kay Kuya Carlo na parang nag-aabang sa isasagot niya. Tumingin din siya sa akin na nakangiti at nagsalita.
"Masaya po ako ngayon Tita. Kung nagustuhan ko ang pagkachubby niya noon, mas dumoble na ito ngayon. Ang laki nang ipinagbago sa itsura ng anak niyo, sana lang hindi kasama ang ugali."
Naging palaisipan sa akin ang mga sinagot ng taong ito."Sus ikaw nga ang biglang nagbago ang ugali sa akin e", ang bulong ko sa aking sarili.
"Narinig mo ba yun Rico, kaya dapat pakisamahan mo siya ng maayos" sabi sa akin ni nanay.
Sasabihin ko sana na noon pa man ay maayos na ang pakikitungo ko sa kanya nang magsalita si Kuya Carlo.
"Tita, madali lang naman pakisamahan si Rico e, at alam kong magiging maayos ang ugnayan naming dalawa. Gagamitan ko lang siya ng aking charisma." Tinignan niya ako at kinindatan.
"Ang yabang naman nito, charisma daw at anong pinagsasasabi mong ugnayan natin?" sagot ko sa sinabi niya. Pero deep-inside kinikilig na ako. Siyempre hindi ko ito pinahalata sa kanya baka lumaki ang ulo niya.
"Umayos ka nga Rico, kaunting respeto naman sa boss mo" si nanay na pinagsabihan ako.
Napakamot na lang ako sa ulong sumagot sa kanya "Opo nay".
Makalipas ang ilang minuto, nagpaalam na si nanay na magpapahinga kaya kaming dalawa na lang ni Kuya Carlo ang naiwan. Tahimik lang na nagsusulyapan kaming dalawa. Naghihintay kung sino ang unang magsasalita at ma-oopen ng pag-uusapan. Medyo naiilang na ako sa sitwasyon namin kaya isang paraan ang naisip ko.
"Hindi ka pa ba uuwi sir, masyado nang gabi" una kong sinabisa kanya.
"No,no,no ayoko pang umalis. Mag-usap muna tayong dalawa." ang pailing-iling niyang sagot. Bigla siyang tumayo at umupo sa tabi ko. Hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko sa pagdidikit ng aming mga balat.
" Kailangan ko nang matulog sir, baka ma late ako bukas niyan e papagalitan mo na naman ako" ang pagtanggi ko sa alok niya.
"Dont worry, kung malate ka bukas kung ako naman ang dahilan. Siyempre excuse ka doon"ang nakangiting wika niya.
"Inaantok na rin ako sir, gusto ko nang matulog e" ang pagtanggi ko pa rin. Kunwari akong naghihikab.
Ang nakangiting mukha niya ay biglang nagbago sa sinabi ko. "Inaantok ka ba talaga o umiiwas ka lang sa akin."
Medyo nabigla naman ako sa sinabi niya, parang nahulaan niya yata ang nasa utak ko.
"Hindi naman po sa ganoon Sir Carlo, bukas na lang po tayo mag-usap" ang nasabi ko na lang sa kanya baka sakaling makalusot.
Pero hindi niya ito kinagat. "Hindi ka naman ganyan kapag kasama mo si Jerome. Bakit ang lamig mo sa akin?"
"Kaibigan ko lang po si Jerome" katwiran ko sa kanya.
Isang ring mula sa cellphone ni Kuya Carlo ang nagpatigil sa kung anumang sasabihin niya sa akin. Tumayo siya at nagtungo malapit sa bintana para sagutin ito na hindi naman kalayuan sa kinauupuan ko.
"Sige baby uuwi na ako" ang narinig kong huling sinabi niya bago ibulsa ang phone.
Halos manlambot ang buo kong katawan sa mga narinig ko sa kanya. Ang lungkot at sakit na nararamdaman ko noon pa ay lalong nadagdagan. Ewan ko ba parang mas malala pa ngayon. Si Kuya Carlo na pinagpapantasiyahan at minamahal ko ay may anak na. "Baby" rin ang tawag niya dito tulad ng sinasabi niya sa akin noong bata pa ako. Meron na siyang sariling pamilya, hindi man lang pinaalam ni Tita Mely. Kasalanan ko naman kasi, umaasa lang ako sa wala. Pinipigilan ko ang sarili kong lumuha para hindi niya mapansin.
"Alis muna ako may importante lang akong aasikasuhin. See you at the office tomorrow." ang paalam niya sa akin. Ngumiti siya pero hindi ko ito nagawang suklian dahil sa bigat ng nararamdaman ko.
"Ihatid mo naman akosa labas tulad ng ginagawa mo kay Jerome." dugtong niya. Hindi ko na nagawang patulan pa ang mga binanggit niya dahil sa dami ng mga iniisip ko.Wala ako sa sariling sinamahan siya sa labas.
Nang makaalis na siya, agad akong bumalik sa loob at dumeretso sa kwarto. Doon parang tanga kong kinakausap at kinukumbinse ang aking sarili."Ano ka ba Rico, bakit masyado ka namang affected, dapat ipakita mong matatag ka. Ito na ang tamang panahon para tuluyang makapag move-on. Tanggapin mo na lang ang katotohanang hindi na kayo pwedeng magkatuluyan ni Kuya Carlo."
Itutuloy..........
If you wish to share your own pinoy gay stories, you may send them at gaypinoystories@gmail.com.
We also value your privacy, if no author's or pen name provided, we will simply use "Anonymous" as the sender.
Thank you very much and we are looking forward to all your Pinoy M2M stories and other kwentong malilibog stories to share in our pinoy gay blog.
Post a Comment